“Kan ik straks hardlopen en mijn sleutel thuislaten of zal ik de sleutel meenemen?” vraagt de mannelijke fanatiekeling des huizes. “Ja” antwoord ik. “Ja, op welke vraag?” vraagt manlief. Heerlijk om “ja” te mogen antwoorden, wanneer je met een man in huis woont die altijd twee vragen in één zin tegelijk stelt. “Ja, je kunt naar binnen met de sleutel uit het ik-ben-bejaard-en-heb-een-thuiszorg-kastje bij de voordeur hangen”.
Anders dan anderen
Herken je dat? Aanpassingen in je leven omdat je ziek bent. Soms kom je er niet onderuit om anders te zijn dan anderen. Hoewel niemand natuurlijk hetzelfde is. Je weet dat de aanpassing er niet voor niets is. Het gaat je helpen in je dagelijks bestaan. Maar het blijft even slikken en in het begin werd ik er best wel recalcitrant van. Uit frustratie heeft het kastje een paar klappen moeten opvangen. Mijn emoties vliegen na de diagnose alle kanten op. En ik heb er niet altijd controle over.
Sleutelkastje of bejaardenkastje
Het sleutelkastje aan de muur is een praktisch voorbeeld. Tijdens mijn tonisch clonische aanvallen raak ik na het schudden een half uur buiten bewustzijn. Voor de zorg van drie kinderen onder de 7 jaar is een competente verzorgende van belang. Ik durf te stellen dat ik voor het grootste gedeelte van hun opvoeding een competente ouder ben. Helaas zijn er dus een paar half uren per jaar dat ik deze titel niet mag dragen. We hebben onze twee dochters geleerd hoe zij hun vader kunnen bellen op momenten dat dit nodig is. Dirkjan belt dan naar mijn (schoon)ouders, broers/zussen of mijn buren. Zij kunnen dan snel de eerste hulp verlenen die mijn kinderen nodig hebben wanneer ik het af laat weten. Er hangt een kastje aan de muur waar onze voordeursleutel in zit. De betreffende persoon krijgt dan de code van het kluisje. Want we blijven toch die zuinige Hollanders. Eén sleutel en een ik-ben-bejaard-en-heb-een-thuiszorg-kastje zijn goedkoper dan acht sleutel replica’s.
Confronterend
Elke keer als ik uit school kom wanneer ik de kinderen heb weggebracht zie ik dat kastje hangen. Qua inhoud is het een kastje wat veiligheid biedt aan mijn kinderen en mij. Wat dat aangaat is het erg waardevol. Het aangezicht van dat lelijke ding aan mijn buitenmuur blijft confronterend. Een confrontatie met het feit dat ik af en toe hulp nodig heb in het moeder-zijn. Ik ben best teleurgesteld in mijzelf en vind dat ik de verantwoordelijkheid heb over mijn kinderen. Gelukkig hebben de gesprekken met de psycholoog mij een aardig eind in de goede weg geholpen.
Ja, op welke vraag?
Mijn man komt hijgend terug en ik hoor hem rommelen in het kastje. Hij loopt de kamer binnen en pakt een glas water uit de keuken.
“Hé, heb je lekker gerend? Was het warm op de heide?”, vraag ik hem.
“Ja”, antwoordt hij.
“Ja, op welke vraag?”, vraag ik hem.
Hij kijkt mij met een smerig lachje aan. Hij vindt het maar al te leuk om mij terug te pakken op mijn eigen woorden.
Extra informatie
Bronvermelding
Tekst: Anita Schokker
© afbeelding: 123rf.com
