Romy (28) vocht tussen haar 15e en 21e tegen anorexia. En hoewel je nooit helemaal geneest van een eetstoornis, verdween haar anorexia daarna wel naar de achtergrond. Tot ze zwanger raakte. Inmiddels is Romy 32 weken zwanger. “Ik merk dat mijn anorexia weer de overhand neemt. En dat beangstigt me.”
Moeder met overgewicht
“Mijn moeder heeft al sinds ik me kan herinneren overgewicht. Niet extreem hoor, maar wel genoeg om er onzeker over te zijn en allerlei diëten uit te proberen. Als ik terugdenk aan mijn jeugd stond alles op jonge leeftijd al in het teken van eten en niet eten. Op verjaardagen was mijn moeder altijd op dieet. Elke dieethype is voorbijgekomen toen ik klein was. Het mayodieet, het soepdieet, Montignac, Sonja Bakker, het South Beach dieet. Er werden koolhydraten en calorieën geteld bij ons thuis en sommige producten stonden op de zwarte lijst: die kwamen er bij ons niet in.” “Als kind krijg je dan eigenlijk al een heel verkeerd beeld van eten. Ik zag eten als iets gevaarlijks, iets dat je leven kon verpesten. Het hielp ook niet mee dat mijn moeder als een hyena lette op wat ik at. Ze was obsessief bezig met wat ik binnenkreeg. Als ik immers zo dik zou worden als zij, dan zou mijn hele leven geen zin meer hebben. Ik zou geen leuke man kunnen vinden, werkgevers zouden me niet snel aannemen en ik zou er bovendien lelijk en oud van worden.”
Vuilniszakken vol verpakkingen
“Toen ik in de puberteit kwam werd eten echt een obsessie voor me. Juist doordat ik mezelf lekkere dingen ontzegde kreeg ik daar veel trek in. Op mijn 12e had ik regelmatig last van eetbuien. Ik at dan bijvoorbeeld 2 repen chocolade op, een hele zak chips en ook nog een pak koek. Daarna was ik niet alleen misselijk, maar kampte ik ook met een enorm schuldgevoel. En met angst. Want stel je voor dat ik dik zou worden? Door de eetbuien kwam ik in de loop der jaren 13 kilo aan. Mijn moeders grote nachtmerrie. Regelmatig keek ze vol afschuw naar mijn lichaam.” “Op een dag, toen ik op school was, vond ze op mijn kamer alle lege verpakkingen van etenswaren. Chipszakken, chocoladewikkels, lege zakken toffees en snoep…bij thuiskomt confronteerde ze me ermee. Ze had alles in vuilniszakken gedaan – 3 zakken vol. In het midden van de woonkamer gooide ze de zakken leeg. Vervolgens werd ik gedwongen mezelf te wegen. Toen de weegschaal 78 kilo aanwees, terwijl ik maar 1.65m lang was, was voor haar de maat vol. Ze schakelde de huisarts in, die me doorverwees naar een diëtist.”
Elke kilo werd geprezen
“Enige tijd later, ik was toen 14, ging ik elke week braaf naar de diëtiste toe. Ik fietste en voetbalde veel, dus lichaamsbeweging kreeg ik voldoende. Mijn gewicht kwam dus vooral door mijn eetpatroon, constateerde zij. Ik kreeg een eetlijst mee naar huis waarop precies stond wat ik mocht eten en wanneer. Het dieet wierp zijn vruchten af: elke week was ik wel een kilo lichter als ik bij de diëtiste werd gewogen. Elke kilo werd geprezen. Ook mijn omgeving reageerde positief. Mijn moeder zei dat ik er eindelijk als een normale tiener uit begon te zien en mijn tante was van mening dat ik als ik zo doorging straks zelfs nog een vriendje zou kunnen vinden.”
Ook de leraar ging me anders bekijken
“Ik werd overladen met complimenten en dat voelde goed. Helaas ging ook de wiskundeleraar uit de tweede klas van de havo anders naar me kijken dan voorheen. Op een middag vroeg hij na de les of ik even wilde blijven. Hij complimenteerde me met mijn gewichtsverlies en zei dat ik er goed uitzag. Hij benadrukte dat hij het wel leuk vond dat ik “alles al had”. Terwijl hij dat zei, bleven zijn ogen hangen ter hoogte van mijn borsten. Plotseling pakte hij mijn gezicht vast, drukte me tegen de muur en begon me te zoenen.” “Hij betastte me boven en onder mijn kleding. Pas toen ik begon te huilen liet hij me gaan. Helaas bleef het niet bij die ene keer. Regelmatig moest ik na de les nablijven en misbruikte hij me seksueel. Ook moest ik bij hem thuis langskomen. Deed ik dat niet, dan zou hij aan mijn ouders vertellen dat we seks hadden. Ik was naïef genoeg om het te geloven. Ontelbare keren heeft hij me aangerand en verkracht. Het stopte pas toen hij een baan op een andere school vond. Dat was drie jaar later, in mijn eindexamenjaar.”
Niet eten gaf me controle
“Ik denk dat die gebeurtenissen een groot aandeel hebben gehad in de ontwikkeling van mijn eetstoornis. Kort na de eerste aanranding begon ik immers steeds vaker maaltijden over te slaan. Ik genoot van het hongergevoel – niet eten gaf me controle over mijn eigen lichaam. Dat was precies wat ik nodig had, want die verloor ik natuurlijk continu tijdens het misbruik. Op een dag werd ik bij de diëtiste gewogen en gaf ze aan dat ze me wel erg slank vond worden. Ik had weliswaar nog geen ondergewicht met 56 kilo, maar was nu wel op een gezond gewicht dat ik vast mocht houden.”
“Dat deed ik echter niet. Ik zocht mijn heil in extreem sporten en at steeds minder. Bemoeienis vanuit mijn omgeving hielp niet. Op een gegeven moment, net na mijn eindexamen, woog ik nog maar 39 kilo. Op dat moment ben ik opgenomen en volgde een lange tijd van intensieve therapie en herstel.”
Genezen
“Op mijn 22e werd ik eindelijk “genezen” verklaard. Ik was druk met mijn studie literatuurwetenschappen en zou bijna afstuderen. Ik genoot volop van het studentenleven en was inmiddels uit huis. Mijn aandacht verlegde zich eigenlijk gewoon, hoe raar dat ook klinkt. Natuurlijk heeft de opname daarbij ook goed geholpen, evenals de therapie. Na mijn afstuderen ontmoette ik Ruud, mijn vriend. We zijn inmiddels 4 jaar samen, hebben een huis gekocht en verwachten ons eerste kindje. Ruud heeft me in zoveel dingen gesteund. Hij is altijd begripvol geweest en weet vanaf het begin dat ik aan anorexia geleden heb.”
“Hij houdt rekening met mijn gevoelens en bespreekt graag alles wat me dwarszit. Op seksueel gebied heeft hij ontzettend veel geduld gehad. Ook tijdens de nachtmerries en herbelevingen is hij er altijd voor me geweest. Hij is echt mijn steun en toeverlaat. Voor de buitenwereld lijkt ons leven misschien perfect – we hebben een mooi huis, beiden een toffe baan en zijn stapelverliefd op elkaar. Als kers op de taart verwachten we ook nog een liefdesbaby. En dat laatste is nu juist waardoor mijn anorexia weer opspeelt.”
Ik werd dikker en dikker
“Na mijn anorexia heb ik altijd een gezond gewicht gehad. Geen ondergewicht, maar zeker geen overgewicht. Mede door Ruud ben ik mijn lijf ook echt mooi gaan vinden. Ik ben voor hem de opwindendste vrouw die er is. Ook met mijn hangborsten, slappe buik en de stretchmarks die ik heb overgehouden aan het schommelen in gewicht. Nu ik zwanger ben is de schoonheid van mijn lichaam echter ver te zoeken. Ik werd steeds dikker en dikker. Ik snap dat dit een logisch gevolg is van het zwanger zijn, maar ik haat het feit dat mijn taille volledig verdwenen is. Mijn buik en kont zijn tot ongekende proporties gegroeid: ik lijk wel een ei op poten!”
“Ik durf het aan niemand te vertellen, maar ik merk dat mijn anorectische gedragingen meer en meer terugkomen. Zo leef ik regelmatig op een paar stengels bleekselderij, een geroosterde boterham met magere smeerkaas en een appel per dag. Op sommige dagen eet ik zelfs nog minder of ga ik stiekem sporten. Ik weet dat ik mijn kindje tekort doe op deze manier. Het baart me ook echt zorgen. Het is niet zo dat ik niet blij ben met mijn zwangerschap. Ik ben alleen zo vreselijk bang dat ik na de bevalling die extra kilo’s niet meer kwijtraak! Tegen Ruud vertel ik regelmatig de smoes dat ik al op mijn werk of met vriendinnen gegeten heb. Ik voel me dan zó schuldig…”
Hulp zoeken
“Ik ben nu 32 weken zwanger en ben nog geen kilo aangekomen. Eigenlijk was ik 7 kilo zwaarder geworden, maar die ben ik allemaal weer kwijt. Ik hoop dat ik na de bevalling nog flink af kan vallen, ondanks dat ik weet dat het niet nodig is. Ook doe ik 100 sit-ups per dag om te voorkomen dat mijn buik straks nog slapper wordt. Tot nu toe gaat alles goed met de baby, maar hoe lang nog? Ik weet dat het schadelijk is om tijdens de zwangerschap af te vallen. En daarom heb ik besloten dat ik hulp zoek – er staat volgende week een afspraak met de huisarts gepland.”
“Ik hoop echt met heel mijn hart dat ik mijn kindje geen schade heb berokkend op deze manier. En dat ik een manier kan vinden om anders met stressvolle situaties om te gaan, want ik wil niet dat ik straks weer jaren van mijn leven kwijt ben aan die slopende ziekte.”
Meer informatie
Raw-foodie & zwanger – Alleen rauw voedsel voor mijn kind!
Gezond leven volgens voedingsdeskundige Suzan Tuinier
Bronvermelding
Tekst: Amber Fernandes
Stockfoto: 123rf.com
