Alleen en toch ook niet
Toen ik 20 was, vertrok ik naar Frankrijk om daar als reisleidster aan de slag te gaan. Het was een geweldige zomer, waarin ik veel heb geleerd, gezien en meegemaakt. De winter van 1993 zat ik in Nederland op kantoor de dagen te tellen totdat ik weer richting Frankrijk mocht.
Richting Frankrijk
Zo kwam de lente van 1994 in aantocht en vertrok ik wederom richting Frankrijk. En weer was het een geweldige tijd, en om een lang verhaal kort te maken: die herfst vertrok ik richting Engeland met de jongen waarmee ik nu alweer 24 jaar samen ben.
En dat was best wel lastig: we woonden in een studentenhuis, ik met vier jongens, ik werkte fulltime, ging stappen met collega’s en had het prima naar mijn zin, maar toch knaagde het gevoel of het allemaal wel zo’n goed idee was geweest. Want eigenlijk voelde ik me best wel alleen.
Londen
En toch modderden we door, woonden na het afsluiten van de universiteit nog een tijdje in Cornwall, verhuisden naar Londen en bleven daar de komende 20 jaar rondhangen. Londen is groot, heel groot, vandaar dat we er niet minder dan 11 keer zijn verhuisd. Geweldige stad, met geweldige banen en een geweldig inkomen. Maar vrienden in Londen maken? Vergeet het maar, het is de drukste en toch eenzaamste stad die ik ken. ’s Morgens in de trein en metro durf je je medepassagiers niet in de ogen te kijken, want stel je voor dat je een rare vogel treft! De als sardientjes in een blikje geperste reis naar het werk houd je dan ook na een tijdje minder goed vol.
Nederlandse vrienden in Londen had ik niet, wel een paar superlieve collega’s (waar ik nu nog steeds contact mee heb) en verder waren het de schoolvrienden van mijn man waarmee we optrokken. Pas toen ik mijn dochter kreeg besefte ik me hoe eenzaam ik eigenlijk was. Geen familie, geen opa of oma in de buurt, geen kersverse moeder die net als ik bij de muren omhoog klom.
Hele dag op stap
Maar huppakee, in de benen, ik trok de stoute schoenen aan en meldde me aan bij allerlei clubs, de gymclub, de voorlees club, de zang club, de speel club, de koffie club en de lunch club. Soms waren mijn dochter en ik de hele dag op stap, onder de mensen en onder de nieuwe moeders. Het eerste jaar als moeder heb ik vriendschappen afgesloten die nu nog dierbaar zijn.
Terug in Nederland
Nu ben ik alweer een aantal jaren in Nederland. Bij terugkomst hier op Nederlandse bodem overviel me hetzelfde gevoel: wat voelde ik me eenzaam, stond met de ziel onder mijn arm op het schoolplein, want ik kende dus he-le-maal niemand. Ik had wel contact gehad met expat moeders hier in mijn woonplaats, maar omdat die moeders en hun gezinnen toch naar een jaar of twee weer vertrokken, stak ik daar minder en minder energie in.
Groepsouder
Opnieuw in de benen en heb mezelf aangemeld als groepsouder. Hierdoor kwam ik steeds meer in contact met andere ouders. En nu vier jaar later is er een leuke club moeders, we lopen niet bij elkaar de deur plat. Maar dat hoeft ook niet. Wetende dat er een club is waar je terecht kan, ook al is het even je ei kwijt over het laatste knutselwerk van je kind, is een fijn gevoel.
Dus als je een moeder moeder-ziel alleen ziet staan, maak een praatje als je er zin in hebt. Want eigenlijk is een schoolplein best wel groot, ook al wemelt het er van de ouders en kinderen. Eigenlijk een beetje dat Londen gevoel.
Extra informatie
Gezellig met elkaar wandelen door het bos
Bronvermelding
Tekst: Sylvia Bosma
© afbeelding: 123rf.com
