Afscheid van onze dochters

Marion Middendorp

5 jaar geleden

Graag zou ik mijn ervaring delen met anderen, hier komt ons verhaal van Luca* En Loenke*, het afscheid van onze dochters. Luca* is ons eerste kindje.
Ze is overleden in mijn buik toen ik 14 weken zwanger was. Op 17 maart 2008 is ze geboren… Uit later onderzoek is niets gebleken, op zich was ze een gezond kindje met alles er op en eraan.

Opnieuw zwanger

Na het verlies van Luca* waren we diezelfde zomer weer zwanger. Onverwacht, bang, hoop, … maar blij. Ik was na Luca* een beetje ingestort en veel gewicht verloren. Ik ging heel de zwangerschap drie keer per week naar het ziekenhuis om voeding bij te krijgen. Alles leek perfect enkel dat ons meisje een beetje te klein was en te weinig woog. Naar het einde van de zwangerschap moest ik plat gaan liggen om de groei en het gewicht te bevorderen.

Beetje pijn

Na een aantal valse alarmen voelde ik op 28 maart me wat moeilijk en had een beetje pijn. Nou niet zoveel verwonderlijk, maar na een beetje tijd kreeg ik geen reactie meer van haar. We zijn toen naar het zh gereden en daar bleek dat ons meisje problemen had. Ik ben toen met spoed naar de operatiekamer gebracht en via een keizersnede is Loenke* geboren, net een paar minuutjes na middernacht op 29 maart 2009. Met een gewicht van 2kg en 50 gram en een lengte van 45cm.

Controle kinderarts

Na controle van de kinderarts leek alles in orde te zijn. Ze mocht naar haar papa, na een uurtje werd ze blauw. En toen is heel de nachtmerrie begonnen. Ze werd met spoed weg gebracht, ik ben ondertussen wat bij gekomen en hoorde het nieuws dat er iets was. Later kregen we dan te horen dat ons meisje een leed aan een zeldzame en zware hartafwijking.
Opereren was nog geen optie ze zou het hoogst waarschijnlijk niet halen omdat ze zo klein en zwak was. Dus ze gingen haar eerst laten aansterken. De eerste dagen deed ze het goed.

Reanimeren

Op 30 maart deed haar hartje het niet meer zo heel goed, het maakte felle sprongen en stabiliseerde nauwelijks tot niet.
Op 1 april hebben ze haar moeten reanimeren, gelukkig keerde ze weer, maar niet stabiel.
2 april hebben ze haar weer twee keer moeten reanimeren. De kans was zo goed als zeker dat dit ook beschadigingen aan haar hersentjes had te weeg gebracht.

We stonden toen voor een onmenselijk moeilijke beslissing want het werd ons duidelijk dat ze het niet ging redden. We konden als we wilde nog laten opereren wat eigenlijk geen kans zou geven. Ze was zo zwak dat ze mss al tijden het geven van de verdoving zou overlijden. We hebben er toen voor gekozen om haar te laten gaan, als haar hartje weer vreemd ging doen dat we haar zouden laten gaan. Haar verdiende rust geven ….

Op 3 april om iets voor zes is ze bij ons vandaan gevlogen, vanuit mijn armen, de eerste keer dat ik haar in mijn armen mocht houden.