Emmy-Lou, afscheid van ons meisje

Graag vertel ik jullie over mijn ervaring met Emmy-Lou en hoe wij afscheid moesten nemen van ons meisje.

Het begon allemaal een aantal jaar geleden in 2006. Wij hebben een kinderwens. Het is moeilijk zwanger te raken als je als vrouw zijnde geen cyclus hebt, dus wij naar het CWZ in Nijmegen. Zitten we in de wachtkamer zien we daar onze tante zitten, wij in paniek “Ojee we moeten haar zeggen niets door te vertellen aan pa!! Het moet een verrassing blijven!!” Tante vond het erg spannend en wenste ons succes en zou het voor zich houden.

Na alle bloedonderzoeken en MRI van mijn hypofyse zei de arts; je prolactine is wat verhoogd, maar de MRI is ok dus ga maar 10 kilo afvallen en kom dan maar terug.

Snel bergafwaarts

Na die afspraak ging het snel bergafwaarts met mijn gezondheid. Ik kreeg allemaal vage klachten zoals hoofdpijn, pijnlijke spieren, gewrichten en bindweefsel, niet meer kunnen concentreren en raakte arbeidsongeschikt. Zie naast dit alles nog maar eens af te vallen. Tijdens een revalidatie programma bleek mijn belastbaar nog zo laag dat tot zelfs hun niets voor me konden betekenen. Zolang klachten onverklaarbaar blijven kom je al snel in de psychiatrische wereld terecht. Na 3 jaar div hulpverleners bezocht te hebben bleef het slechter gaan en ik eiste dat ik doorgestuurd zou worden naar een internist. Toen werd ik door mijn huisarts helemaal voor gek verklaard en kreeg zelfs een diagnose van hypochondrie. Woest was ik, maar ik heb mijn verwijzing!!

Radboud te Nijmegen

Ik naar het Radboud te Nijmegen. Na een uitgebreid interview wist de internist gelijk dat hij het moest zoeken in de hormoonhuishouding. Na al mijn medische gegevens opgevraagd te hebben en de mri van het CWZ nog eens goed laten bekijken door een neurochirurg en een literbloed achter gelaten te hebben kreeg in na twee weken de uitslag: mevrouw u mankeert werkelijk wat en het zit inderdaad tussen uw oren om nog preciezer te zijn tussen uw ogen. Er zitten adenomen (goedaardige tumoren) op uw hypofyse die er voor zorgen dat u zich niet lekker voelt omdat er niets klopt van uw hormoonhuishouding.

Toen begon de behandeling bij de endocrinoloog binnen 3 maanden had ik mijn cyclus weer voor het eerst sinds 10 jaar. Ook mijn lichamelijke klachten namen af en kon weer wat conditie opbouwen en de kilo’s vlogen eraf. Toen werd er gesproken over anticonceptie waarop wij aangaven wij hebben een vreselijke kinderwens. Mag ik zwanger worden? Ja was het antwoord!!! Mag ik ook nog wel borstvoeding geven? Ja dat mag, maar je zal onder strenge controle blijven staan van mij, want het verhoogd de kans dat de tumor weer gaat groeien.

Na thuiskomst gelijk van huisarts veranderd. Ik moest er niet aan denken om ooit nog naar die onnozele man te moeten gaan en zeker niet als ik in blijde verwachting zou zijn.

Super cyclus

Een half jaar ging voorbij ik had een super cyclus, maar waarom ben ik nog steeds niet zwanger? Toen was ik het proberen beu, weg met het bijhouden van de cyclus, weg met de testen. Hoop op opgegeven! Tijd later was mijn moeder op visite en vroeg heb je al een test gedaan? …???… Hoe kom je daar nou bij? Ja zei ze; je bent volgens mij zwanger. Die week hebben mijn partner en ik ons hoofd zitten breken over wanneer de laatste menstruatie was.

Opeens kwam ik er achter 12 okt 2010 was de eerste dag van mijn laatste menstruatie ik schreeuwde het uit “ik ben overtijd ga een test halen!!” Na het doen van de test kwam ik huilend bij mijn partner, hij schrok en ik begon door de tranen heen te lachen en zei GEFELICITEERD JE WORDT PAPA en je raad nooit wat de uitgerekende datum is? Jouw verjaardag!! 19 juli.

Naar de verloskundige

10 weken later naar de verloskundige. Van te voren natuurlijk zitten fantaseren van wat willen we thuis bevallen leek mij geweldig omdat bij mijn zoon nu 11 jaar het niet zo’n pretje was in het ziekenhuis. Tijdens de intake kwamen we er al snel achter dat ik onder controle moest bij de gynaecoloog in het ziekenhuis, omdat mijn eerste kindje een dismatuurtje (een te klein, maar voldragen kindje) was 2100gr was hij. Dat was een tegenslag zeg maar dag tegen thuis bevalling.

Toen kwam het volgende; welk ziekenhuis gaan we? We hebben voor het Rijnstate in Arnhem gekozen. De eerste echo werd nog gemaakt door de verloskundige en zei ik kom op een andere uitgerekende datum, maar laten ze in het Rijnstate de datum maar bepalen want ik weet het niet. Geschrokken en er niet zeker op verlieten wij de verloskundige praktijk. Ik vertelde tegen mijn partner (die dus niet de vader van mijn oudste zoon is) dat ook al een probleem was bij mijn oudste zoon.

Eerste controle

De eerste controle in het ziekenhuis was op 5 jan 2011 de uitgerekende datum werd vastgesteld op 21 juli 2011, dat viel mee was maar 2 dagen verschil verder was alles goed. Op 21 febr. Kregen wij te horen dat ze besloten hadden om mijn zwangerschap onder controle te zetten bij een speciaal opgeleide arts in gecompliceerde zwangerschappen vooral met het oog op mijn hypofyse. Ook kregen wij bij die afspraak te horen dat er al ligt sprake was van een groeiachterstand.

De twintig-weken-echo

De twintig-weken-echo. Spannend nu kunnen we weten of het een jongen of een meisje word. Voor de echo begon zei ik tegen mijn partner “deze keer niet zitten snotteren he” bij iedere voorgaande echo had hij de tranen in zijn ogen staan. Deze echo vond ik zo speciaal dat had je 11 jaar geleden nog niet, prachtig om zo al die organen te zien. Alles zag er goed uit alleen zij kwam op een uitgerekende datum van 23 juli 2011 dus toch weer een paar dagen verschil.

Mijn gedachte waren als het zo doorgaat word het geboren op de verjaardag van mijn zoon 27 juli giechel. Toen kwam de vraag willen jullie weten wat het wordt het antwoord was overduidelijk JA heel graag!! Na even de baby proberen te draaien zodat we het konden zien steeg de spanning erg hoog want mijn zoon hield bij de echo’s eigenwijs zijn beentjes over elkaar, maar toen kwam het jullie verwachten een meisje en ik breek in snikken uit!!! O wat had ik daar op gehoopt eerst een jongen en nu een meisje!! Mijn partner natuurlijk gelijk “wie moest er nu niet snotteren hahaha”

Op weg naar huis een kadootje voor opa gekocht en voor de grote broer. Natuurlijk in de kleur roze. Beide groeide van trots een klein dochter, een zusje!!
Mijn schoonzusje zei jullie gaan toch niet alles roze doen toch? Je hebt ook andere leuke kleuren en wij zeiden gelijk dit wordt ons Meisje, meisje en alles roze!!

Bloedvaten zijn te slap

Op 4 apr de eerste controle bij de speciale arts er werd weer een uitgebreide echo gemaakt ook werd er met een doppler gekeken hoe de bloedtoevoer was en ze zei gelijk die is niet goed je bloedvaten hebben zich niet aan de zwangerschap aangepast en zijn te slap, maar de placenta en de navelstreng doen het goed. Ook de uitgerekende datum werd weer op een paar dagen later geschat nu op 26 juli 2011 toen begon ik me echt zorgen te maken en de arts zei zolang de placenta het goed blijft doen komt het wel goed.

Op 3 mei een nieuwe controle het ging goed met mijn veel energie gehad kamertje klaar, leuke kleertjes gekocht enz.. alles roze natuurlijk! Weer een uitgebreide echo alle metingen gedaan, ook de doppler weer placenta was nog steeds goed. Het was nog specialer want mijn zoon had vakantie en was mee, hij vond het erg interessant maar snapte er niets van dus de arts hem wat dingen laten zien en een hele mooie foto afgedrukt nou de trots van de grote broer zag je weer groeien.

Na dat de metingen waren bekeken op de pc zei de arts dat ze echt heel klein is, maar als ze in haar lijntje zou doorgroeien het wel goed kwam. Ik vroeg nog aan haar wat als ze van haar lijntje af kukelt, wat dan? Nou zegt ze daar hoef je nu geen zorgen om te maken want de placenta is nog goed. Dit was met 28 weken en 5 dagen zwangerschap.

Vreselijke hoofdpijn

Op 24 mei begon al in de ochtend was ik erg ziek heel veel overgeven als of er geen einde aan kwam. Later op de dag ook nog eens een vreselijke hoofdpijn ik was onder de douche gaan zitten en kwam er de eerste uren niet meer onder van vandaan. Ik dacht je bent ook veel te druk geweest de laatste dagen. Je moet je nesteldrang onder controle houden. Ik was aan het poetsen, wassen, strijken het halve huis verbouwd. Ik ben veel te druk geweest!! Volgende ochtend was ik weer iets opgeknapt en merkte dat ik gister tot nu minder leven voelde. ‘s Middags moest ik toch op controle.

Beroerd

Op 25 mei 2011 na een dag en een nacht flink beroerd te zijn geweest kom ik op controle bij de arts eerste wegen ik ben 3x op de weegschaal gaan staan want ik was ineens 3 kilo afgevallen en ook mijn bloeddruk was verhoogt. Ik vertelde de arts dat ik gister en vannacht behoorlijk ziek was geweest maar dat het nu wel weer ging en ook dat ik minder leven voelde, maar dat ik wist van als je ziek bent de baby ook rustiger kan zijn dus ik me daar nog niet zo’n zorgen om maakte ze zei we gaan gauw kijken.

Ze begint de echo en ze kijkt 1x, ze kijkt nog eens en weer. Toen zette ze het apparaatje weg en pakte mijn hand en ik dacht; wat doe je? Je bent nog niet klaar ik heb het hartje nog niet gezien??? Zij zei je kindje is overleden…. Pardon je bent nog niet klaar ik heb het hartje nog niet gezien….. nogmaals zei ze je kindje is overleden….. WAT??? Heb je wel goed gekeken ik heb het hartje nog niet gezien en ik kijk mijn partner aan en hij zegt met tranen in zijn ogen het hartje kan je niet meer zien, het hartje klopt niet meer. Als of je een bodemloze put wordt in gezogen.

Helemaal verdoofd gelijk in de regelmodus vroeg ik en nu? De arts zei ik wil eerst de baby nog meten. Ik zei gelijk ze heet Emmy-Lou en vanaf dat moment was ze geen hetje meer, maar werd ze vanaf dat moment bij haar naam genoemd. Emmy-Lou de naam van ons Meisje, meisje.

Geen zwangerschapsvergiftiging

Na het meten bleek dat ze vanaf de laatste controle eigenlijk niet meer was gegroeid, maar er was nog steeds functie in de placenta te zien. Toen werd er gedacht aan een mogelijk zwangerschapsvergiftiging omdat ik zo ziek was geweest. Dat was het niet. Toen moest er besloten worden wanneer ik ingeleid zou worden dat was de grootste schok want idd ze zit nog steeds in mijn buik. Gelijk daarna bracht ik uit maar dat betekend dat als ze geboren is ik haar niet zal horen! Daar was het besef mijn Emmy-Lou zou nooit een geluidje maken, nooit dit en nooit dat. Besloten werd dat ik me zaterdag de 28ste zou melden op de verloskamers. Deze dag had ik gekozen omdat dan de verpleegkundige die ons naast de artsen opving dan dienst zou hebben dan heb je toch al 1 bekend gezicht.

Te laat

De volgende dag gelijk de gemeente gebeld met de volgende vraag; Ik ben zwanger maar gister hebben we te horen gekregen dat ons kindje is overleden kunnen wij de erkenning nog regelen. Antwoord heel kort NEE je bent te laat. Met een brok in mijn keel nog eens het verhaal met er achteraan ze is nog niet geboren. Antwoord Nee volgens mij kan het niet maar ik zet je op de luidspreker dan kunnen mijn collega’s mee beslissen. Weer het verhaal uitgelegd, grote discussie op de achtergrond nee hoor dat kan echt niet ondertussen komt er nog een collega bij, ik nogmaals, maar ze is nog niet geboren.

Toen zei die collega die als laatste binnenkwam o, maar als ze nog niet is geboren dan is er geen enkel probleem. Spring gelijk in de auto en kom hierheen ik wacht op jullie vergeet je paspoort niet. Wij in de auto op naar het gemeentehuis helemaal opgelucht nu zou ze toch van den Berg gaan heten. Op het gemeentehuis werden we idd opgewacht en in de kapel van het gemeentehuis te woord gestaan een beetje over de top vond ik, maar hij bedoelde het goed.

Fijn gesprek

Toen was het vrijdag en ik kreeg ineens een telefoontje van mijn nieuwe huisarts. Ze had van de gynaecoloog gehoord wat er is gebeurt en wilde even langskomen. Prima, ze is langs geweest een heel fijn gesprek gehad. Daarna schoot mij in gedachte gelukkig ben ik van huisarts verandert ik had er niet aan moeten denken om die onnozel op mijn stoep te hebben in deze situatie.

Toen brak zaterdag aan. We werden in het Rijnstate opgevangen door de verpleegkundige die we al kende. Dan gaat het protocol werken er werd heel precies een wensen lijst ingevuld zodat bij wisseling van dienst niet steeds weer dezelfde vragen krijgt. Ook werden de risico’s uitgelegd.

Te kleine placenta

Om 11 uur werd het eerste tabletje ingebracht en toen was het wachten. En nog eens wachten. We konden die gehele dag nog vrij rond lopen we zijn wandelingetjes gaan maken nog even gegeten in het ziekenhuis restaurant. De gehele dag samen met mijn partner doorgebracht heel veel gepraat alle wensen, angsten en zorgen goed door genomen. Pas tegen 15:00 begonnen de weeën pas goed opgang te komen tegen 17:30 kwamen de weeën om de minuut en hielden anderhalve minuut aan. Om 19:30 werd er gekeken hoe ik ervoor stond. Ik dacht nou al flinke weeën gehad ik moet toch al ver zijn. Niets!!!! Er was nog niets gebeurt!!

Toen zakte de moed me in de schoenen ik wou sterk zijn en geen pijnstilling, maar toen werd mij toch aangeraden een ruggenprik te nemen ik was zo overstuur dat ik de weeën ook niet meer goed op kon vangen dus dat besluit was snel genomen om 21:00 zat de ruggenprik er in en kon uitrusten tot 22:30 toen ging het alarm van de pomp waar de ruggenprik op aangesloten was af. Zo zie je maar dat het voor verpleegkundige ook een hele inpackt is ze had de stekker in de verkeerde pomp gestopt dus van deze pomp was de accu leeg. Mijn partner had zelf snel de stekker verwisseld en het alarm stopte. Tegen 23:00 begon ik de weeën weer te voelen en werd ik kwaad op mijn partner. Je had de verpleegkundige moeten roepen die pomp werkt niet meer!!

Ruggenprik was uitgewerkt

Om 23:00 kwam de arts weer om te kijken hoe ik ervoor stond en ik vertelde dat de ruggenprik was uitgewerkt waarop zij zei dat kan niet maar jouw weeën worden heftiger. Na de controle zei ze pas 2 cm . Toen werd er een nieuwe boost van de ruggenprik gegeven en er werd nog even wat gekletst. Mijn partner ging naar beneden om nog een sigaretje te roken maar het leek uren te duren voor hij weer terug kwam want ik vond dat de ruggenprik niets deed nooit aan het alarmbelletje gedacht. Ik weer kwaad toen hij terug kwam en hij ging gelijk de verpleging halen. Verpleging nam gelijk de arts mee. Mijn partner kon nog net zijn jas uittrekken voor hij onze Emmy-Lou zelf opving toen ze geboren werd om 0:33.

Ze werd geheel in de vliezen geboren mijn partner heeft zelf de vliezen gebroken en de navelstreng doorgeknipt. Nog geen twee tellen daarna kwam de placenta al los, wat een groot wonder is want normaal bij zo’n vroege geboorte schijnt dat stukje het grootste probleem te zijn. Tot de placenta er was toen werd een hoop duidelijk deze was veel te klein met deze placenta had ze nooit verder kunnen groeien.

In doeken gewikkeld

Op ons wensenlijstje stond dat ik Emmy-Lou pas wou zien als ze haar kleertjes aanhad en in haar doekje gewikkeld zou zijn. Mijn partner heeft zelf haar voet en handafdrukjes gemaakt en haar aangekleed. Ondertussen had ik veel moeite mijn lichaam onder controle te houden ik lag schudden ik had geen controle over welk spiertje dan ook in mijn lichaam. Ondertussen lag ik wel te genieten hoe mijn partner en de verpleegkundige met ons meisje aan het tutten waren. Toen ik mijn meisje-meisje voor het eerst zag vond ik haar prachtig een echt Meisje, meisje haar kersen rode lipjes waren schitterend ze waren hetzelfde als haar grote broer en dan het roze het stond haar geweldig!! De bevalling was in 1 woord gewoon prachtig!!

Paniek

Maar toen ging het mis ik vroeg wat nu ik kan haar moeilijk de rest van de tijd vast blijven houden ook al zou ik dat willen. De verpleegkundige zei ze gaat ook zo naar de koeling. PANIEK!! Dat was niet de afspraak dat stond niet op ons wensenlijstje. Mijn partner zag de paniek en zei tegen de verpleegkundig je collega heeft een mandje klaar gezet en ze zou bij ons op de kamer blijven. Toen volgde de discussie of ze er wel in zou passen, waarop mijn partner zei laten we het gewoon proberen. En of ze erin paste als het mandje op maat was gemaakt voor haar.

Die verdere nacht geen oog meer dicht gedaan ik heb alleen maar naar haar liggen kijken en me afzitten vragen hoe komt ze toch aan dat neusje?? De volgende ochtend zou stichting Make a Memory komen om foto’s voor ons van haar te maken. Daarna zijn we met z’n drietjes naar huis gegaan mandje opschoot een mooie quilt die we op de afdeling gekregen hadden dekte haar af. Thuis aangekomen hebben we haar met het mandje in haar eigen roze bedje gezet op haar eigen roze prinsessenkamertje en nog een paar prachtige foto’s gemaakt. Die avond zijn we met grote broer samen bij haar gaan kijken en heeft hij afscheid van haar kunnen nemen. Toch is hij erg trots om haar grote broer te zijn want ze is zo mooi.

Alles kleurde roze

Omdat ze thuis is heb je toch nog de kans om voor je kind te zorgen ook al is dat niet op de manier die gepland was. Maar op woensdag avond voor we naar bed gingen weer even kijken of alles goed is met haar stonden we samen bij haar bedje en zeiden het is tijd om haar te laten gaan, maar op donderdag was het Hemelvaart dus ze zou pas vrijdag gecremeerd worden.

Vrijdag 3 juni 2011 kleurde ineens alles roze, iedereen was roze gekleed de bloemen waren ook allemaal roze de dienst was prachtig. Wij hebben als trotse ouders een trots afscheid kunnen nemen van ons Meisje, meisje Emmy-Lou. Bij de koffie werd beschuit met muisjes gegeten daarop volgend het afscheid van vrienden en familie ook onze tante ik zag haar en zei vol tranen het was ons eindelijk gelukt! Ja zei ze weet je nog??

Nu zijn we thuis leeg, verslagen, verdrietig, wanhoop allemaal gevoelens tegelijk waarvan je denkt hoe overleef ik dit zoveel pijn, wordt het ooit minder?

Meer informatie

Afscheid van een klein lief humpeltje
Mijn wereld klapte in
Dank je wel lieve Robin
Afscheid van Laura
Het verdriet van Ineke, zij mocht haar dode baby niet zien
Afscheid & verlies – Themapagina
Het traumatische afscheid van Chantal
Hij was een perfect mini-mannetje
Afscheid van onze dochters
Onvoltooid verleden tijd

Bronvermelding

Tekst: Rianne Brouwer
Stockfoto: 123rf.com